लोक कथा:कड्काल
✒गाउँघरमा एउटा लोक कथा प्रचलित छ | झट्ट सुन्दा विनोदपूर्ण पनि छ |
साँझपख ससुराली पुगे | बाहिर खाटमा थचक्क बसे | ससुरा बाहिर निस्के |
ससुरा : अँध्यारो अँध्यारो छ, मान्छे पनि उतिसारो चिनिदैन, ज्याईं चाहीं को पर्नु भो कुन्नि ?!
कड्काल अघि सर्छ |
कड्काल : ज्वाईं चाहीं वहाँ नै हो | टोपी चाहीं मेरो ज्वाईं लाजले भुतुक्क हुन्छ र साथीलाई चिमोट्छ ससुरा ज्वाईं जिउढोग गर्छन् |
एकै छिन पछि साथीलाई साउती गर्दै
ज्वाईं : टोपी चाहीं मेरो न भन् न |
कड्काल : हुन्छ, आईन्दा भन्दिन |
सासु बाहिर निस्किन्छिन् |
सासु : अँध्यारो अँध्यारो छ, मान्छे पनि उतिसारो चिनिदैन, ज्याईं चाहीं को पर्नु भो कुन्नि ?!
कड्काल : ज्वाईं चाहीं वहाँ नै हो | टोपी पनि वहाँकै हो |
ज्वाईं लाजले भुतुक्क हुन्छ र साथीलाई चिमोट्छ |
ज्वाईं सासु ढोगभेट हुन्छ |
एकैछिन पछि |
ज्वाईं : टोपीको चाहीं कुरै न उठा न | तैंले त बेइज्जत गर्नु गरिस यार !
कड्काल : हुन्छ, हुन्छ | धन्दै न मान | अब उप्रान्त त्यस बारे कुरै उठाइन्न |
एकै छिन पछि जेठान प्रवेश गर्छन् |
जेठान : अँध्यारो अँध्यारो छ, मान्छे पनि उतिसारो चिनिदैन, ज्याईं चाहीं को पर्नु भो कुन्नि ?!
कड्काल अघि सर्छ |
कड्काल : ज्वाईं चाहीं वहाँ नै हो | टोपीको चाहीं कुरै न गरौँ |
ज्वाईं रातोपिरो हुन्छ |
मतियार राम्रो भएन भने धोति खुस्काई दिन्छ |
